20 lutego w Miejsko-Gminnej Bibliotece Publicznej w Busku -Zdroju odbyło się spotkanie z Janem Wesołowskim, poetą, prozaikiem, regionalistą, gawędziarzem, podróżnikiem... A może, nade wszystko, człowiekiem stąd, z Ponidzia.
Poeta wiedzie słuchaczy po utartych ścieżkach wspomnień. Balansuje z wyczuciem, nie przekraczając jednak pewnej granicy. Rzadka umiejętność. Jego poezja przypomina trochę cygańskie wiersze Papuszy, trochę samego Jerzego Ficowskiego.
Lekkość i łatwość pisania. Świetny obserwator przyrody. Ucho wrażliwe na niuanse muzyczne, np. „Rozmowa z wiatrem" w trawiastej symfonii nagrzanej słońcem łąki. Z płynących niebem zmiennych obłoków tworzy malarską wyobraźnią przeróżne postacie własnej księgi imion. Cud miłka wiosennego i cud lawendy w pachnącej bielą pościeli. Ciepło domu. Jego bezpieczeństwo i pewność. On nigdy nie zawiedzie. W czystych rękach kromka chleba. Często różaniec i modlitewnik.
Jakże znamienny, niezwykły koloryt! Przedziwna symbioza tego, co na ziemi i tego, co na niebie. Z wysoka spływa życiodajny deszcz pojący trawy.
Często używamy wyświechtanego zwrotu – uczta duchowa -. Jednak nie zawaham się. To była prawdziwa uczta duchowa.
Kto nie przyszedł „na Wesołowskiego" może tylko żałować i czekać, kiedy znowu go zaprosimy.
